นินจาเป็นคนที่ชอบทำอะไรหลายอย่างเต็มไปหมด
บางอย่างมีลองแล้วก็เลิกไปบ้าง บางอย่างก็ชอบมาเรื่อยๆ
แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเลิกชอบเลยจนถึงตอนนี้ก็คือ ภาษา
ชอบเพราะมีความสุขตอนที่ใช้เวลาอยู่กับมัน เรียนรู้มัน โดยไม่ได้สนใจข้อจำกัดอะไรเลย
แล้วมันก็เคยเกิดความเชื่อที่ว่า ภาษาจะทำให้เรามีเพื่อนเยอะๆ เพราะเราคุยกับคนได้หลายเชื้อชาติ ทำให้เราไปเที่ยวที่ไหนก็ได้ ทำงานอะไรก็ได้ ภาษาจะทำให้เรามีสิทธิ์ได้ทำอะไรมากกว่าคนอื่น
แต่นินจาเข้าใจผิด…
พอโตขึ้นก็พบว่า ภาษาไม่ได้ทำให้เรามีเพื่อนเยอะขึ้น แต่ทำให้เราเข้าใจคนอื่นมากขึ้น
ไม่ได้ทำให้เราไปเที่ยวที่ไหนก็ได้ แต่ทำให้ประสบการณ์การไปเที่ยวของเราสนุกขึ้น
ไม่ได้ทำให้เราทำงานอะไรก็ได้ แต่ทำให้เราเห็นมุมมองกว้างขึ้นไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม
ไม่ได้ทำให้เรามีสิทธิ์นอกเหนือไปจากคนอื่น แต่ทำให้เราได้รู้จักโลกมากขึ้น รับรู้เรื่องราวต่างๆ บนโลกได้เยอะขึ้น
ฟังเพลงเพราะขึ้น ดูหนังสนุกขึ้น อ่านหนังสือได้เยอะขึ้น
ได้พื้นที่ที่กว้างขึ้นในการสำรวจและค้นหาคำตอบต่อความสงสัยต่างๆ ในชีวิต และเข้าใจสิ่งต่างๆ มากขึ้น ใจเราเปิดกว้างกว่าเดิมมาก เพราะภาษาสอนเราให้เป็นอย่างนั้น
พอยิ่งได้รู้จักหลายภาษามากขึ้นก็พบว่า ภาษาที่ยากที่สุดในโลกก็คือ… ภาษาคนเนี่ยแหละ
ความหลากหลายของภาษา ก็เหมือนกับหลากหลายของคน บนโลกนี้ไม่มีใครเหมือนกัน ภาษาก็เช่นกัน อาจมีคล้ายกันบ้างหรือต่างออกไป กว่าจะเข้าใจได้ก็ต้องใช้เวลา ค่อยๆ เรียนรู้กันไป
บนโลกนี้จะมีสักกี่คนที่เข้าใจภาษาของเรากันนะ…
